Το Pontiakilelapa blog εποίκ ατο για τoι πόντιους ς  σ’όλôν το κόσμον με καρδίαν γομάτον εγάπ. Εγάπ  για την παράδοσην και την ιστορίαν.

Αφιέρωμαν ´ς σην καλομάννα μ’ Στάλλη.

 ´Σ σον ουρανόν αχπάσκεσαι αποχλοΐζ’ ο τόπον, ´ς σον AεΠέτρον δίεις την _ή σ’ για τ’ έναν χατιρόπον, εγάπαν’νε σε παραπάν’ κόρη σιμά ´ς σο γιαν’ ατ’, είδεν το δακροστάλαγμα σ’ κ’ εκούξεν το λαόπο σ’, να παίρ’ τ’ ανάσμα σ’ ´κ’ έτονε μούδε και την καρδία σ’, άμα να γαλενεύ’ κ’ εσέν τον πόνον ´ς σην καρδία σ’.

Σταλίκα μ’ έπαρ’ το μαντήλ’, και σπόγγιξον τα δάκρια σ’, ατο γραμμένον έτονε ´ς ση Θέουν τα κιτάπια,  πέϊ ´με  να  εφτάγω ήντâν θελ’τς, ομνώ και κατορκίουμ’, ´ς σην άδολον χρωστώ την ψή σ’  τ’ ουράνουν το αστρόπον.

Αε μ’ να ποδεδίζω σε κανείτε μας ο πόνον,  έριαξον απαδαπάν τη γης τον κόσμον όλιον, άμον αρνία πορπατούν δâβαίν’νε ´ς σο σπαξίον, ντο εν’ κακόν κ’ αγροθεριεύ’  ακόμαν ´κ’ εγροικούνε.

Στάλλη μ’ άξον ντο λέω σε τέρεν ´ς ση γη σ’ τα αυλία, ετράν’ναν τα παιδία σου εποίκαν τα εγγόνια σ’, μ’ άφηντς το δάκρυ σ’ να θολών τ’ ομμάτια σ’ χαντυλιάζ’νε, ελπίδα πάντα ευρίεται το φως σκοτάδ’ νικά’ το.

Ελέπ’ ατα τα κλαδόπα μ’, και κλί®κουμαι ´ς σην χάρη σ’, άκ’σον ντο είπεν το εγγόν, τη Κώστικα μ’ ο Γιάννες.

´Σ ση παραδείσι το σκαλίν, γλυκέα καλομάννα μ’, λάλτσον σουμά σ’ τον ήλεν, για να φωτάζ’ άμον εσέν, ολήμεραν την χώραν, ν’ ανθίζ’νε ξαν τα μάρανταν, κι’ όλια τα παχτσεδόπα, τα τσαρτεμένα ‘ς σο σκοτάδ’, τη γης τα τζιτζεκόπαν, μύραν π’ εχάθεν να εβγαίν’, οπίς ας σ’ αραμάδας, με τη θεούν το βλόεμαν, ρούζ’νε τα τζαρτζαφάδας, κι’ όσον ατώρα κι’ επορούν, ποίσον να ®κουτουλίζ’ νε, τα φυτανόπα τα μικρά, χατώρα ξαν να ανθίζ’νε.