Αν δεν έγραφα παρακάτω αυτές τις λίγες γραμμές δεν θα τα είχα καλά με την καρδιά μου.
Η γνωριμία και μετέπειτα φιλία μου με τον Χρήστο Παπαδόπουλο ξεκίνησε ένα φθινόπωρο, πριν περίπου δέκα χρόνια στο χωριό από το οποίο κατάγεται τον Λιθότοπο Σερρών. Μια γνωριμία η οποία «δίπλασεν» με αυτή του αγαπημένου όλων μας Σάκη του Κελεσίδη δάσκαλο χορευτικών από τον Χείμαρρο Σερρών.
Δεν προμήνυε τίποτε τότε, την σημερινή μας αδελφική φιλία και ας μας χωρίζουν τουλάχιστον είκοσι χρόνια ζωής. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος γαλουχήθηκε από μια οικογένεια την οποία την γνωρίζω προσωπικά με αρχές, ήθος και αγάπη για την παράδοση. Είναι μια οικογένεια του μόχθου… δουλεμένοι άνθρωποι και χαλκευμένοι στον ήλιο του κάμπου των Σερρών και όχι μόνο. Αγκαλιάστηκα από αυτήν την οικογένεια και με έκαναν να νοιώθω κατά τις επισκέψεις μου εκεί, ότι βρισκομαι στην οικογένειά μου.
Η αγάπη του Χρήστου για την παράδοση είναι κάτι το ξεχωριστό. Ο Χρύσανθος, ο Χρυσανθόπουλος, Ο Θεόδωρος Παυλίδης και ο Σιδηρόπουλος κατέχουν ειδική θέση στην καρδιά του. Άλλωστε είναι αρκετά επηρεασμένος από τον τρόπο που απέδιδαν το κάθε τραγούδι. Η φωνή του θρέφτηκε από τους παραπάνω και γέννησε την δική του μοναδική χροιά. Είναι χαμηλών τόνων με τα πόδια του να πατάνε γερά στο έδαφος. Αφουγκράζεται τον κόσμο και αντιλαμβανόμενος τα προβλήματα της σημερινής εποχής πράττει αναλόγως. Πάντα με το χαμόγελο. Δεν τον έχω δει ποτέ θυμωμένο ποτέ μουτρωμένο.
Η επιστέγαση των προσπαθειών του είναι το τραγούδι το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα τον χαρακτηρίζει από εδώ και εμπρός. Αναδοχοί του Ο Γιάννης ο Γκόσιος ο οποίος έγραψε τους στίχους και ο Μπάμπης ο Κεμανετζίδης που έγραψε την μουσική.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.