Εχάθεν το χαμόγελον, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον.

21. Πάντα μακράν πόσον μακράν, Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον

21.

Πάντα μακράν πόσον μακράν,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
πάντα μακράν πόσον μακράν, τα τόπâ μ’  ´κι κοντίζ’νε,
έχ’νε μερόθâν γνώριμαν, ταφίαν το κουΐζ’νε,

./.
έχ’νε κεπία αμάραντα, λειβάδâν το αθίζ’νε,
ποτάμâ αμόν το κρύσταλλον, νεράν το ®ορ®ορίζ’νε,

./.
Πέραν καικά λαλεί πουλίν, δεντρόπα πρασινίζ’νε,
εβγαίν’ βοήν ´ς σην Σουμελάν, σήμαντρα κωδωνίζ’νε,

./.
Όσον τα τόπâ μ’ εν’ μακράν, πως ν’ απαροθυμώ σεν,

Πατρίδα μ’ όρωμα μ’ εσύ, και πως ν’ ανασπαλώ σεν,

./.
Εποίκα Δέσποινα μ’ ευ≤ήν, και ´ς σο κλαδί σ’ το τάμα μ’,

τα στράτας ιμ’ εβλόεσον, ποίσον ατα ομάλâν,

./.
Αδά ραντών’ ο ουρανόν, και κρύφκουνταν τ’αστρίαν,
κι’ ογώ τ®ιτ®έκ’ απότιγον, με δίψαν ’ς σην καρδία μ’,
μετάφραση
Πάντα μακρυά πόσο μακρυά, οι τόποι μου δεν έρχονται κοντά μου,Έχουν μέρη γνωστά, μνήματα που φωνάζουν,

./.

Έχουν κήπους αμάραντους, λειβάδια που ανθίζουν, 

Ποτάμια σαν το κρύσταλλο, νερά που ρέουν θορυβωδώς,

./. 

Εκεί αντίκρυ ακούγεται πουλί, δεντράκια πρασινίζουν,

Βγαίνει βοή στην Σουμελά, σήμαντρα ηχούνε,

./. 

Όσο οι τόποι μου είναι μακρυά, πώς να αποβάλλω τον πόθο μου,

Πατρίδα μου όνειρό μου, και πώς να σε ξεχάσω,

./. 

Έκανα Παναγία μου ευχή, στο παιδί σου έκανα το τάμα μου, 

τους δρόμους μου ευλόγησέ τους, και κάνε τους ίσιους,

./.

Εδώ σκοτεινιάζει ο ουρανός, και κρύβονται τα αστέρια, 

και εγώ λουλούδι απότιστο, με δίψα στην καρδιά μου.

Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων

Zεμίας κι’ αμαρτέματαν , Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον.

148.

Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον.
Zεμίας κι’ αμαρτέματαν,
ζεμίας κι’ αμαρτέματαν,
´ς σην νύχταν πορπατέματαν,
ατώρα πε εγέρασα,
ομäζ’νε νâφιλäδας,
./.
´ς σο Θον πάντα εχρώστανα,
τη _ή μ’ και την καρδία μ’,
´ς σ’αχούλ’ ιμ’ το ποντιακόν,
καμίαν πουσμανίαν,
./.
ήντâν εποίκα ´ς σην ζωή μ’,
άγραφον για γραμμένον,
ερίζωσεν απές ´ς σην _ή μ’,
κι’ εν’ ´ς σο κορμί μ’ ραμμένον,
./.
´ς σο Θον πάντα εχρώστανα,
τη _ή μ’ και την καρδία μ’,
´ς σ’αχούλ’ ιμ’ το ποντιακόν,
καμίαν πουσμανίαν,
./.
αν κι’ αν τα χρόνâ μ’ κλώσκουνταν,
όλâ θ’εποίνα ´λόιδâ,
άετς ογώ ετράνηνα,
με χούγιαν και ινιάτâν,
./.
´ς σο Θον πάντα εχρώστανα,
τη _ή μ’ και την καρδία μ’,
´ς σ’αχούλ’ ιμ’ το ποντιακόν,
καμίαν πουσμανίαν,
./.
Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων