Οι «παππούδες» μας που φεύγουν…

Συνηθίζω πάντα να λέω πως ως λυράρης της τέταρτης γενιάς έχω έναν διαρκή διερευνητικό αναστοχασμό σχετικά με τους παλιότερους λυράρηδες, όχι μόνο σε μουσικό και ερευνητικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό. Αυτούς που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα, θα τους χαρακτήριζα χωρίς κανέναν ενδοιασμό «παππούδες» μου, όχι μόνο με τον συναισθηματισμό και τον ρομαντισμό που περικλείει αυτή η λέξη, αλλά κυρίως με την αντικειμενικότητα που εκφράζει τη σύγχρονη ποντιακή μουσική πραγματικότητα και κατατάσσει χρονολογικά τις γενιές των λυράρηδων. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς τέτοιους «παππούδες» και να βιώσω μαζί τους τη φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τις παλιότερες γενιές σχετικά με το μουχαπέτ, την έννοια της παρέας, τον ρόλο του λυράρη, την τεχνική του παιξίματος, την επιλογή και αλληλουχία των σκοπών και στίχων. Δέχτηκα επιπλήξεις, συμβουλές, επαίνους και κατάφερα να προσεγγίσω σε μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων αυτών, θεωρώντας τυχερό τον εαυτό μου που γινόμουν κοινωνός των εμπειριών τους, εμπειριών μιας αλλοτινής εποχής.

Ανάγνωση του υπολοίπου…