Και τ’ εμόν….

Ο Αδάμ ρεΐς ο Τεντέλ’τς και ο Παλöς, οι δύ’ ατούν πα ασ’ ση Πιστοφάντων, έναν Κερεκήν ημέραν απέσ’ ‘ς ση Παλόζ το μαγαζίν επίναν πούντς! Ασ’ σου έπαν και εμέτσανε, εσκώθαν να πάνε δäβαίνε. ‘Σ σο δρόμον ερχίνεσαν να ταβίζ’νε. Έκ’σαν τα λαλίας ατούν οι νυφάδες ατουν και έτρεξαν ‘ς σο γουρτάρεμαν. Τη Τεντέλ η νύφε λέει την νύφεν τη Παλόζ’:

Έπαρ τον αντράδελφο σ’! Τ’ εμόν αντράφελφον πούντς έπεν!

Λέει και η νύφε τη Παλόζ’:

Τ’ εσόν αντράδελφον έπεν πούντς και τ’ εμόν αντράδελφον το τσίλτεμα μ’ μη έπεν;

Από τη «Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων» έκδοσης 1976

Ατό νουνίζω!….

Ο Σαλέχς και ο Πάντζον ο ζαρζαβατζής, πάντα εντάμαν επέγναν σα μεϊχανέδες. Έναν ημέραν εγένταν κοστέλ̤α και επέγναν κολτούκ κολτουά. Ο Σαλέχς έφαεν πολλά και ‘κι επόρεσεν να χωνέυ’, και σ’ έναν κεσέν τη δρομί ενεγούλτσεν και εξέγκεν’ ατά ούλ̤α. Έναν κοτοπουλόπον, έτρεξεν κι’ εσκάλωσεν σο φάεμαν. Ο Πάντζον είδεν τον Σαλέχ νουνισμένον και λέει ατόν:

– Σαλέχ, εξέρω ντο νουνίγς, τα 5 γορός̤α ντ’ εχάρτζεψες κι’ ατώρα ούλ̤α εξέγκες. Σ’ ήμσον ώραν απές ξάν θα πεινάς.

– Γιόκ Πάντζο, λέει ατόν. Έναν άλλο πράμαν νουνίζω. Ση Καλτάκ την μεϊχανέν έπαμε τρία ρακία με τ’ ελαίας. Αχά ελεπ’ ατά. Ση Φελέκ’ με το κρασίν εφάγαμε ξερά φασούλ̤α, αχά πα ελέπ’ ατά. Σ’ Αχιλλέα τη μάγερα εφάγαμε μακαρόνια. Άταχα!..εκείνα πα ελέπω! Άμαν καρτάσ’ αγούτο το κοτοπουλόπον πού εφάγαμε ‘κι επορώ να θυμούμαι! Αρ’ ατό νουνίζω.

Το σαλάκ’!…

Αβραμαντίνα ασή βαρενού έτον πολλά καματερέσσα σα νέτ̤α τς κι ούντας εγέρασεν πα ξαν κι’ έστεκεν. Εδούλευεν. Έναν ημέραν επήγεν σα ξύλα. Εσαλακίασεν κι’ εφορτώθεν κι’ έρται. ‘Σ σην στράταν επέντεσαν ατέν καμπόσοι Βαρενέτ..

–  Θεία Αβραμαντίνα, είπεν ατέν, ντο πολλά ξύλα εφορτώθες;

–   Γουρπάν εσούν, είπεν Αβραμαντίνα, εγώ εγέρασα, άλλο ‘κι σώζω. Ντο ν’ εφτάγω; Τα δύο σ̤αλ̤άκ̤α έναν εφτάγ’ ατά.

Ο Λυπηρίδης ο Θόδωρον!…

Ο Λυπηρίδης ο Θόδωρον ας σο Παρτίν έτον αγράμματος, άμαν το τσιμίδ’ν ατ’ εδούλευεν. Έξυπνος, τετραπέρατος και πολλά τίμιος, ‘ς σο χωρίον ούλ’ εποίναν ατόν εχτιπάρ και πάντα ούνταν είχαν κάποιον σοβαρόν δουλείαν, έλεγαν: Ας ερωτούμε τον θείον τον Θόδωρον. Τα λόγια τ’ μετρεμένα κι΄οι χωρέτ’ έκουαν ατόν με το σέβας. Για τ’ ατό εθέλεσαν να εποίναν ατόν Επίτροπον τα’ Εγκλησίας, άμαν ο Θόδωρον ουράντσεν.

–     Εγώ, είπεν, είμαι αγράμματος, επιτροπικήν ‘κι επορώ να εφτάγω.

Οι χωρέτ’ επάτεσαν ποδάρ’ κι’ ο Θόδωρον εγέντον Επίτροπος κι’ Εγκλησίαν είδεν νοικοκύρεμαν και παράδες σην κάσσαν. Οι παιδάντ’ ευχαριστίουνταν να πειράζ’ν ατόν, να λέει ατσέ εκείνος παλαιτικά ιστορία και να γελούνε.Μίαν εμαζεύτανε ούλ’ οι παιδάντ’ κι’ έρθανε ξαν να πειράζ’ν ατόν. Ο Λυπηρίδης εγροίκ’ σεν. Εφέκεν ατ’ς να λένε. Έρθεν κι’ ο ποπάς και παιδάντ’ εζάλτσαν ατόν με τα λόγια τουν. Ο θόδωρον στέρια – στέρια λέει ατσέ:

–     Παιδία, ο δέσκαλον πα αδακά εν. Θα λέγω σας έναν λόγον. Αν ευρήκετ’ ατό, θα κεράζω εγώ το ρακίν, αν ‘κ ευρήκετ’ ατό θα κεράζετε εσείς. Δίγω σας και διορίαν έναν ημέραν, ούς το πουρνά, να νουνίζετε.

–     Καλόν, είπαν οι παιδάντ’. Αν ‘κι λύνομ’ ατό θα κεράζομαι ήμσον οκάν ρακίν με τα μεζέδες.

–     Ακ’σέστε, είπεν ο Θόδωρον, καλά, να εγροικάτε ντο λέγω σας: Ποίον πράμαν εν’ άρθωπον ελέπ’ ατό κι’ ο Θεόν ‘κι ελέπ’ ατό;

–     Ήμαρτα, είπεν ο ποπάς, εκολατίες πασά Θόδωρε. Πώς είπες αοίκον λόγον. Ο Θεόν ούλα ελέπ, ούλα εξέρ’, ούλα εγνωρίζ’. Πώς γίνεται να μη ελέπ’ ατό ο Θεόν;

–     Δέσκαλε, είπεν ο Λυπηρίδης, εγώ μικρόν παιδίν ‘κ είμαι.Ερωτώ σασέ: Αν ‘κ ευρήκετ’ ατό, εγώ θα λύν’ ατό, κι’ αν ‘κι συμφωνείτε, θα κεράζω εγώ το ρακίν. Οι παιδάντ’ εσέβαν σο νούνιμαν. Ντο πράμα να εν ατό; Ο Ποπάς πατεί ποδάρ’.»Ατό λάθος εν». Αμαρτία εν’ να λέγωμ’ ατό. Εσκώθαν εδέβαν πλάν κι’ ούλον την νύχτα, ενούνιζαν. Τ’ απαδαμέρ’ την ημέραν ούλ εμαζεύταν ‘ς σο δώμαν απάν, εμπροστά ‘ς ση Θοδώρονος τ’ οσπίτ’. Έρθεν κι’ ο ποπάς. Ο Θοδώρον ερώτεσεν ατ’ς:

–     Παίδια, ενούντσετε ούλον την νύχταν, έρχαλ θα εύρετ’ ατό.

–     Ντο να ευρήκωμε, πασά Θόδωρε, είπεν ο ποπάς, ατό ντο λές, ας σα Γραφάς κι’ εξ’ εν’.

–     Καλόν, είπεν ο Θόδωρον, τεμάκ εσείς εχάσετε. Αν λύν’ ατό, εγώ, θα πίνωμε το ρακίν. Ατώρα φερέστ’ ατό.

–     Γιοκ, είπαν οι παιδάντ’, θείο Θόδωρε σιφτάν να λές μασέ ντο εν ατό κι’ αν τερούμε λες σωστά, χαλάτς το ρακίν. Εγέλασεν ο Θόδωρον, κι’ είπεν ατ’ς:

–     Καλόν, αέτσ’ ας εν’. Ντο εν’ ατό το πράμαν, άρθωπον να ελέπ’ ατό κι’ ο Ιεόν ‘κ ελέπ’ ατό; Τ’ όρομαν. Άρθωπον κοιμάται κι’ ελέπ’ ατό, ο Θεόν ‘κι κοιμάται, πως θα ελέπ’ ατό;

–     Εχ’ς δίκαιον, είπαν οι παιδάντ’. Σωστά έλυσες α. Αρ’ ατώρα ας έρται το ρακίν. Έγκαν κι’ έπανε ούλ’ ση Θοδώρ’ την υίαν.