Η Κλεαρέτη, Κωμική Ανέκδοτη Αληθινή Ιστορία.

Η Κλεαρέτη

Τ’ όνομαν ατς έτον Κλεαρέτη. Επ’ έϊ αρχοντικόν, εκάθουτον και σον Αεγοργόρ’.

Όνταν επέγ΄νεν σην εγκλησίαν, καμμίαν ‘ς σον γυναικωνίτην ‘κ’ έβγαινεν. Η αδυναμία ‘τς έτον, να τσουπούται ‘ς σ’ έναν στασίδ’. Ο επίτροπον για την τάξιν ψ̌ην εδούν’νεν. Μίαν – δύο, Χαιρετισμούς ημέραν, υπομονήν ‘κ’ επόρεσεν να εφτάει, επήεν αβάσι͜α – αβάσι͜α εστάθεν οπίσ’ ατς:

Καρνάου!….

Έναν καιρόν ‘ς σ’ έναν χωρίον του Καρμουτί, π’ έλεγαν ατο Χαμά, ετοπλαεύτεν η Δημογεροντία κ’ έβαλεν νόμ’ ‘ς σο χωρίον. Ανάμεσα σα νόμ’ς εσέγκεν κ’ έναν νόμον πως έναν κορίτζ’ όντας εείνουντον τ’ υπανδρείας και είχεν έτοιμον την προίκαν ατς να εύγαινεν ‘ς σ’ έναν δώμαν απάν’ ‘ς σ’ οσπιτί, ντο έτον σουμά ‘ς σην εκκλησίαν και τον καιρόν που θ’ έβγαινεν ο λαόν με τον ποπάν και τοι κοτσάπασιδας να εκούϊζεν τρία φοράς «κουρνάου, κουρνάου, κουρνάου» και οι μειζοτέρ’ ετέρναν κι’ ευρίκαν ατεν έναν καλόν παλληκάρ’ και έντριζαν ατεν.

Εκείν ‘ς σο χωρίον έτον και ίνας κουτσή π’ εδέβαιν’ τα τριάντα χρόνä και εντρέπουντον να εβγαίν’ κ’ εκείνε να κουΐζ: κουρνάου. Άμα άμον ντο ετέρεσεν πως ‘ς σο κηφάλ’ν ατς εφάνθαν άσπρα μαλλία, εξέβαιν’ κ’ εκείνε ΄ς σο ‘ρδανίν και εκού-ξεν τρία φοράς «κουρνάου». Ατότες ο ποπάς εγνώρτσεν ατεν και είπεν ατεν:

-Ευλογημένον, πουλόπον, ενέσπαλες, πώς όλα ‘ς σον καιρόν ατουν γίν’ταν, εσύ εδέβασες το νερόν ‘ς σ’ αυλάκ. Χίτς ολμάσα και ασα κάτας πα ‘κι έμαθες πώς κάθαν Κούντουρον εβγαίνε απάν ‘ς σα κεραμίδä κ’ εφτάνε «μιάου, μιάου» τεμπέκ κατ’ θέλ’νε.

 Πηγή: Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων του 1976

Ντο συγγένειαν είχαν!….

Ίνας Γεμουρέτες Τούρκος όλεν ο βίος ατ’ έτον είκοσ’ – τριάντα πρόατα. Με τ’ εκείνα έζηνεν. Είχεν κ’ έναν καλόν σκυλίν. Ασ’ σα πολλά την αγάπ’ν ατ’, εχάρτσεν έναν θελ’κόν αρνίν ‘ς σον σκύλον. Τ’ αρνίν ετράνυνεν, εγέννεσεν. Εκείνα ντ’ εγέννεσεν εποίκαν κ’ εκείνα αρνόπα και ‘ς σα κάμποσα χρόνä απάν  ο σκύλον είχεν εκάν σεράντα πρόατα.

Εψόφεσεν ο σκύλον. Ο Τούρκον ενούντσεν για το βίον τη σκυλί ατ’. Ντο έπρεπεν ν’ εφτάει ατό, ασού ‘κι έτον κεντί τ’ εκείνου.

Επήγεν είπεν ούλä τον κατήν. Ο κατής εγροίξεν ντο ερίφς αγλάανος έν, και ντο ερούξεν εμπρä τ’ τρανόν τύχη.

-Εστά είπεν ατόν, ας τερώ ντο λέει «το κοράν» εμούν κ’ εκείνο θα εφτάς. Ετάραξεν καμπόσον ώραν έναν κιτούκ, και είπεν τον Γεμουρέτεν.

-Τη σκυλί τα πρόατα ‘ς σον κατήν, ρούζ’νε. Άετε φέρον ατά αγλήγορα ‘ς σο μαντρί μ’, γιόκσαμ θα πιάνω βάλω σε ‘ς σο χαπίς!

-Καλά, είπεν ερίφς, κ’ εδέβεν πλαν. Όλεν την νύχταν ενούνιζεν ντο ν’ εφτάει.

Τ’ αλλ’ την ημέραν εκατήβεν ξαν ‘ς σο κατήν. Όνταν εσέβεν ‘ς σην γäζηχανέν ατ’ απέσ’ έσαν με τον κατήν και τρεί – τεσσάρ’ κι’ άλλο εφέντηδες.

-Έφερες τα πρόατα; Ερώτεσεν ατόν αγρä ο κατής.

-Τα πρόατα θα φερ’ ατά, είπεν ερίφς, άμαν πρώτα έρθα να ερωτώ σε, εσύ με τ’ εμόν το σκυλίν ντο συγγένειαν έεις και ρούζ’νε σε τα πρόατα τ’;…

 Πηγή: Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων του 1976

Ένα ψήν….

‘Σ σα 1935 τη χρονίας όντανς εγέντον η επανάστασις, εγώ ατότε μικρός έμουν, αμάν τζίπ καλά θυμούμε ατό.

Ούλ’ ετοπλαέφταν σ’ σην πλατέαν τη χωρί εμούν. Μανάδες, γυναίκ’, παιδία έκλαιγαν και εφτουλίγουσαν για τ’ εκείν’τς π’ επεχωρίσκουσαν.

Ο θείο μ’ ο Πέτρον πα θ’ εδέβαινεν πλαν. Αέτς πα ούλ’ äτούν εγομώθαν απάν’ ατ κι’ έκλαιγαν κι’ ετσουρουφλίγουσαν, εθαρείς κι’ άμον θ’ εβάλναν ατόν με την ψήν σ’ σο ταφίν.

Εκείνος παστάν εσάσεψεν και τηδέν να έλεγεν ‘κι επόρνεν.

Αρ’ με τα πολλά εχπάστεν να δäβαίν’ κα και αμόν σασουρεμένος όπως έτον «μη κλαίτεν, είπεν ατς, έναν ψήν έχω! Θα πάγω δίγ’ ατό και κλώσκουμαι οπίσ’..».

Από τη «Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων» έκδοσης 1976