Πολλά μουράτä απλέρωτα

Πολλά μουράτä απλέρωτα Διπάτ..

 Γιώτης Γαβριηλίδης & Άγγελος Βασιλειάδης

Από την δουλειά ¨Τη ψή σ΄αρωθυμία σ’ ¨

 Μοιρολογώ όθεν πατώ

Σ’ ιχνάρäν ντο θ’ αφήνεις

Γομών’ äτα με δάκροπα

Να κλείσκεσε κ’επίνεις

./.
‘Σ σον τόπον ντ’ εχωρίγαμε

Κάθαν ημέραν κλαίγω

Αμύριχτα τσιτσέκοπα

Σ’ ατά τον πόνο μ’ λέ(γ)ω

 ./.
τα πουλία ‘κι κελαηδούν

Με τ’ εμέναν πονούνε

Λολώθαν’νε τα άχαρα

Σα τέρτä μ’ εγροικούν’νε

./.

Η εγκάλä μ’ εύκαιρον

Η ψή μ’ και η καρδία μ’

Σην ζήση μ’ όλäν νεφιλäν

Χάθεν η συντροφία μ’

./.
έκατσα απάν σ’ ένα λιθάρ’

Και σπίγγω την καρδία μ’

Πολλά μουράτä απλέρωτα

Πέμ’νεν αρωθυμία μ’

./.

Ο Γιάννες κι’ ο Δράκον

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες, κι’ ο μοναχόν ο Γιάννες,
Ο Γιάννες επεπίρνιξεν και σο πεγάδ’ επήγεν,
εχτύπησεν την μαστραπά, εγνέφισεν ο ρδάκον
Εξέβεν ρδάκος άγγελος και θέλ’ να τρώει τον Γιάννεν.
– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δειλινάρι μ’,
Καλώς το τρώγω κι’ αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
– Άφες με, ρδάκον, άφες με, αφ’ς με κάν πέντ’ ημέρες,
ας πάγω ‘λέπω τον κύρη μ’, έρχουμαι ρδάκε φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν ο ρδάκον εθερέθεν,

Κι ούντας τερεί το πέραν κι αν ο Γιάννες καταβαίνει.
– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δειλινάρι μ’,
Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
– Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, άφς με καν πέντ’ ημέρες

Ας πάγ’ ελέπω τ’ αδέλφια μ’, έρχουμαι ρδάκε, φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν τ’ οφείδιν εθερέθεν,

Κι’ ούντας τερεί το πέραν κιαν ο Γιάννες έχ’ ξαν ‘κ έρται

-Άφσι με, ρδάκε, άφσι με, θερίον πέντ’ ημέρες.

 Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, θεού παρακαλίας
θέλω ν’ ελέπω τα χάταλα μ’, δäτάχκουμαι την χέραν

Ας πάγω ξάϊ ‘κι θα αργεύω, ρυτά έρχουμαι φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν τ’ οφείδιν εθερέθεν,

Κι όντας τερεί το πέραν κι αν ο Γιάννες καταβαίνει,

Είχεν τα χέρια τ’ πίσταυρα, την γούλαν κρεμασμένον
Κι άλλ’ οποπίς ο κύρις ατ’ φτουλίζ’ γα γένεια τ’ κ’ έρται,
Κι άλλ’ αποπίς η μάννα του καταματούται κ’ έρται,
‘σ όλτς αποπίς η κάλη του χρυσή καβαλαρέα,
χρυσόν μήλον ‘ς σο χέρ’ ατς παίζει και καταβαίνει

κατακαρδών’ τον Γιάννεν ατς και φοβερίζ’ τον ρδάκον.

-Σόν Θός, σον Θός, ναι κόρασον, τα γονικά σ’ απόθεν;

-Ο κύρη μ’ ασούς ουρανούς, η μάννα μ’ ασ’ σα νέφια,
Τ’ αδέλφια μ’ στράφτνε και βροντούν κ’ εγώ γριλεύω ρδάκους.
– Καθώς που λες, ναι κόρασον, άμε απ’ όθεν έρθες,
Ας έν’ ο Γιάννες αδελφό μ’, η κάλλια του η νύφε μ’

Του Γιάννε τα μικρότερα ας είν’ γυναικαδέλφια μ’

Μανίτσα μ’ Εχπαράγα!

Για να ακούσετε το τραγούδι πατήστε εδώ ☞

Μανίτσα μ’ Εχπαράγα!

Μανίτσα μ’ έχπαράγα
άψιμον εν κ’ εκάγα
τ’ ατίνες η εγάπη
πολλά τρανόν

./.
‘κι επορώ να κοιμούμαι
ατέν πάντα θυμούμαι
σ’ οματόπα μ’ τα δακρä
πάντα γομών

./.
οθέν πάω και στέκω
έμπρä μ’ εθαρρώ ελέπω
τ’ ατίνες την θωρέα
‘κι ανασπάλλω.
./.
‘ς σο νου μ’ και ‘ς σην καρδία μ’
‘κι θα βγάλω καμίαν
με τ’ατό την εγάπην
πάντα θα ζω

./.

Η κάρδä μ’ ματωμένον

Ασ’ σην σεβντάν καμένον

Ατσά κανείς εβρίκ’ σεν

‘ντα να πονώ

./.

Ερούξα ‘ς σην σκοτία

Τσούξω μεν παναία μ’

Εγάπην εχ’ και έχω

Τ’ αρνίν τ’ εμόν

./.

Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’..

Για να ακούσετε το τραγούδι πατήστε εδώ ☞

Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’

Αείμνηστος Γιώργος Νικολαίδης

Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’

Τον πόνο μ’ να γροικούν’νε

Όχι να λένε σα κρυφά

Και να κατηγορούν’νε

./.
παρηγορία θέλω εγώ

Κάποτε να λαρούμαι

Τρανόν αρρώστιαν η σεβντά

Ασ’ σο κρεβάτ’ να σκούμαι

./.
Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’

Τον πόνο μ’ να γροικούν’νε

Όχι να λένε σα κρυφά

Και να κατηγορούν’νε

./.

Μανίτσαν ‘κι έχω ‘ς σην ζωήν

Να δύει παρηγορίαν

Τον κύρη μ’ πως θα λέγ’ ατόν

Ατός πα έχ’ καρδίαν

./.
Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’

Τον πόνο μ’ να γροικούν’νε

Όχι να λένε σα κρυφά

Και να κατηγορούν’νε

./.

Τον πόνον τη καρδίασ-ιμ’

Τερείτε αμόν ξένον

Αν αποθάνω μη με κλαίτ’

Έφυεν ο καημένον

./.

Ανθρώπ’ς θέλω ολόερα μ’

Τον πόνο μ’ να γροικούν’νε

Όχι να λένε σα κρυφά

Και να κατηγορούν’νε
./.