Για πέ με, πέ με…

Έταιρον ‘ς σην Ανατολήν, κ’ η κόρ’ από την Δύσιν

Τ’ έναν τ’ άλλο εγάπαναν, και τ’ έναν τ’ άλλο ‘κ είδαν.

Έναν πυρνίν πυρνίτζικον και Κερεκήν ημέραν

Έταιρον φορεί τ’ εξιασπράτ’ και πάγει ‘ς σο παζάριν

Η κόρ’ φορεί τα λαμπρäκάτς και πάγει ‘ς σην εγκλησίαν

Επήγαν και εντάμωσαν απάν ‘ς σο σταυροδρόμιν.

-Για πέ με, πέ με ν’ έταιρε κ’ έναν λόγον τ’ εγάπης.

-Καυκίν κρασίν η θάλασσα, κόρ’ εγάπη μ’ εσύ είσαι.

-Για πέ με, πέ με ν’ έταιρε δύο λόγä τ’ς εγάπης.

-Δύο δεντρίτσä λυγίσκουνταν αφκά ‘ς σην ποταμέαν

Τ’ έναν παρελυγίσκουτον, εθάρνα κόρ’ εσύ είσαι.

-Για πέ με, πέ με ν’ έταιρε τρία λόγä τ’ς εγάπης.

-Τρία άστρä αυγά είδα ψηλά ‘ς σα επουράνια

Τ’ έναν πολλά αυγόν έτον, εθάρνα κόρ’ εσύ είσαι.

-Για πέ με, πέ με ν’ έταιρε τέσσερα λόγä τ’ς εγάπης.

-Τέσσερα περιστέρια επέταναν ψηλά ‘ς σα επουράνä

Τ’ έναν επαραπέτανεν, εθάρνα κόρ’ εσύ είσαι.

-Για πέ με, πέ με ν’ έταιρε, πέντε λόγä τ’ς εγάπης.

-Πέντε μιλίτσä εγύριζαν ‘ς σ’ έναν απαλαρέαν;

Τ’ ένανεπαραγύριζεν, εθάρνα κόρ’ εσύ είσαι.

Ο Γιάννες κι’ ο Δράκον

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες, κι’ ο μοναχόν ο Γιάννες,
Ο Γιάννες επεπίρνιξεν και σο πεγάδ’ επήγεν,
εχτύπησεν την μαστραπά, εγνέφισεν ο ρδάκον
Εξέβεν ρδάκος άγγελος και θέλ’ να τρώει τον Γιάννεν.
– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δειλινάρι μ’,
Καλώς το τρώγω κι’ αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
– Άφες με, ρδάκον, άφες με, αφ’ς με κάν πέντ’ ημέρες,
ας πάγω ‘λέπω τον κύρη μ’, έρχουμαι ρδάκε φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν ο ρδάκον εθερέθεν,

Κι ούντας τερεί το πέραν κι αν ο Γιάννες καταβαίνει.
– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δειλινάρι μ’,
Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
– Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, άφς με καν πέντ’ ημέρες

Ας πάγ’ ελέπω τ’ αδέλφια μ’, έρχουμαι ρδάκε, φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν τ’ οφείδιν εθερέθεν,

Κι’ ούντας τερεί το πέραν κιαν ο Γιάννες έχ’ ξαν ‘κ έρται

-Άφσι με, ρδάκε, άφσι με, θερίον πέντ’ ημέρες.

 Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, θεού παρακαλίας
θέλω ν’ ελέπω τα χάταλα μ’, δäτάχκουμαι την χέραν

Ας πάγω ξάϊ ‘κι θα αργεύω, ρυτά έρχουμαι φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ εργεψεν τ’ οφείδιν εθερέθεν,

Κι όντας τερεί το πέραν κι αν ο Γιάννες καταβαίνει,

Είχεν τα χέρια τ’ πίσταυρα, την γούλαν κρεμασμένον
Κι άλλ’ οποπίς ο κύρις ατ’ φτουλίζ’ γα γένεια τ’ κ’ έρται,
Κι άλλ’ αποπίς η μάννα του καταματούται κ’ έρται,
‘σ όλτς αποπίς η κάλη του χρυσή καβαλαρέα,
χρυσόν μήλον ‘ς σο χέρ’ ατς παίζει και καταβαίνει

κατακαρδών’ τον Γιάννεν ατς και φοβερίζ’ τον ρδάκον.

-Σόν Θός, σον Θός, ναι κόρασον, τα γονικά σ’ απόθεν;

-Ο κύρη μ’ ασούς ουρανούς, η μάννα μ’ ασ’ σα νέφια,
Τ’ αδέλφια μ’ στράφτνε και βροντούν κ’ εγώ γριλεύω ρδάκους.
– Καθώς που λες, ναι κόρασον, άμε απ’ όθεν έρθες,
Ας έν’ ο Γιάννες αδελφό μ’, η κάλλια του η νύφε μ’

Του Γιάννε τα μικρότερα ας είν’ γυναικαδέλφια μ’