Η κατάρα της Μάννας….

(‘Σον γυιό που την εγκαταλείπει)

Δημοτικό του Πόντου.

 Μάννα για δός με την ευχή ‘σ, μάννα θα ξενιτεύω

Θα πάγω με τους Σαϊρανούς με τ’ όρä χελιδόνια

Οι Σαϊρανοί ‘κι κλώσκουνταν, και χελιδόν’ γυρίζ’ νε.

-Δέβα υιέ μ’ να μ’ έρχεσαι, να μη καλόν ελέπης

Κι’ όσα σαΐτας σύρκουνταν σην κάρδä σ’ να φωλέυνε

Κι’ όσα μαχαίρια σύρκουνταν σ’ ωμίτσä σ’ να διαβαίνε

-Μάνα, για δός με την ευχή σ’ μάνα θα ξενιτεύω!

-Δέβα υιέ μ’ να μ’ έρχεσαι να μη καλόν ελέπης

Τον χρόνον τον απέρνιγον τσαμίντς να μη κουράζης

Και με τα δάκρä ζούμωσον και με την νόσον ψέσον

-Ευχέθ’ μάνα, ευχέθ’ μάνα, ευχέθ’ μη καταράσαι

Μάνα τριτοκατάρατε, μάνα τετραδοβλάφτρä

Την Τρίτ’ εκαταράθες με και την Τετράδ’ εβλάβα.

Αύριον εν Κυριακή και πας ς’ σην Εγκήσίαν….

./.

-Καλή για δός με την ευχή σ’ κ’ εγώ θα ξενιτεύω

-Δέβα ξένε μ’ αλλόξενε μ’ ευχή μ’ και τη Θεού μουν

Κι ούμπαν μαχαίρä σύρκουνταν σην γην είν’ καρφωμένα,

Κι’ ούμπαν αλεποσάϊτα ‘ς σο χώμαν φυτεμένα..

./.

Η μάχη….

Ακεί σο πέραν το λειβάδ’ μέγαν φωνήν εξέβεν

‘σκοτώθαν δράκοι Έλλενοι και μύρι’ μυριάδες,

Οι μαύροι εχλιμίτιζαν στα αίματα βρεχμένοι,

Που πας, που πας, ναι άχαρε, που φέρεις και τους μαύρους;

Άλλοι εμάς και βάϊ εμάς, ‘πάρθεν η Αφεντία….

Ντ’ εποίκαμέ σε, ναι Θεέ, στα αίματα βαμμένοι;

Νύφε και Αντραδέλφ’σα….

Η νύφε κι’ αντραδέλφ’σα συν δύος βαρυασμέν’ είν’,

Αμνούς, αμνούς εθέριζαν κι’ αμνούς απάν ‘κ εβγάλναν.

Η νύφε κι’ αντραδέλφ’σα οι δύ’ κοιλοπονούνε,

Την αντραδέλφ’σαν κρατούν χίλιοι μύριοι μαμήδες

Την νύφεν την ξενίτσικον Αγέρτς κ’ η Παναγία.

./.

Ντ’ εποίκεν αντράδελφ’σα; – τρικέφαλον οφείδι.

Ντ’ εποίκεν η ξενίτσικος; – ολόχρυσον αγούρι.

./.

Κ’ η πεθερά τς εν μάγισσα κ’ η μάνα τς εν ανούας,

Κοιμίζ’ν τα λαμπαδόφωτα κι’ αλλάζ’νε τα γουντάχα..

Τρέν ημερών εγέντονε εξέβεν καλατσέβει,

Πέντ’ ημερών εγέντονε κ’ έφαγεν το φουντάρι.

-Εγώ νύφες υιός είμαι θείας γάλαν ‘κι θέλω

Το γάλαν ατς εν’ οφειδί έκαψεν το στομόπο μ’

Τ’ εγγούνια είνε οφειδί έκαψαν τα μεσόπα μ’

./.

Δράκοι, δρακοντόπουλα…

Δημοτικό της Κρώμνης…

 Τη βασιλιά χαρτίν ερθέν δράκοι, δρακοντόπουλα,

Δράκοι δρακοντόπουλα, Ρωμαίϊκα παλληκάρια,

Ζώστενεν τα λωρίτζα σουν, κρεμάστεν τα σπαθία,

Δράκοι και δρακοντόπουλα, επάρτεν τα ραχία,

Περάστεν ‘ς σα παρχάρια σουν, ‘ς σα δυό κρύα πεγάδια

Δράκοι μ’ ακούω ‘ναν λαλιάν, Ελλενικόν λαλίαν,

΄ς σον Ταύρον και ‘ς σον Κάτσκαμον λεβένται εκατέβαν

Και ‘ς σ’ άγιε μ’ Παύλε το ραχίν μεγάλ’ φωνήν εξέβεν.

Εμείς έμες εφτά ‘δελφοί κ’ οι πέντε έμες κουρσάντοι,

Εσκότωναμε λέοντας, ετρώγαμε ελάφä,

Ζώσκουμες τα λώρια μουν, κρεμάνομε την σπάθäν,

Παίρομε τα ραχά και τα παρχαρομύτä,

‘ς σο μεσημέρ’ επρόφτασα μ’ ‘ς σου Ηλίου τα παρχάρια,

Οι μαύροι εχλιμίτιζαν κι’ εσείουν τα ραχία,

Είχαμε νέους Έλλενας, Ρωμαίϊκα παλληκάρια,

Επήγαμ’ ενταμώθαμε ίσα ‘ς σα Πέντε Πέτρας,

Εκεί εύραμε τον Αλήν με τον Εμίρ εντάμαν,

-Αλή ντο στέκεις αντικρύ ‘ς σ’ Ελλενικόν κοντάρι,

Εσκότωσαμε τον Εμίρ και τον Αλήν επιάσαμ’.

-Αλή, εσύ ‘κ εγνώριζες τ’ Ελλένκα παλληκάρια,

Αλή, τα τοξοσάϊτα, τ’ Ελλενικόν κοντάρι;

Οι δύ’ αν εσκοτώθαμε, οι τρίοι ξαν στέκουμ’ κάστρον.