‘Σ σά 1961 τη χρονίας,  σ’ έμπα τη Σταυρίτα, εκλογάς θά ‘ίνουσσαν, εείνο τον καιρόν όλεν ο κόσμον ‘ς σα στράτας να ταλασσεύνε  άλλ’ με τον Παπανδρέου κι άλλ’ με τον Καραμανλήν.
Τ’ εμέτερον  ο Σάλτσον με την πολιτικήν ‘κ’ εταράουτον, άνταχ το γαϊδίρ’ν ατ’ εφώτσεν α’ «Καραμαλήν».

Εγόσ̌εψεν το γαϊδίρ ‘ς σο μικρόν την αραπάν αθέ, έσυρεν  απάν’ τα γαλαπαλούχι͜α τ’ (χαλατσής έτον) και πουρνά- πουρνά εσκώθεν να πάει ‘ς σο χαλάεμαν ‘ς σην Βοϊβοτίναν (Σπηλιά). ‘Σ σήν Βοϊβοτίναν άλλος χαλατσ̌ής εξ’ ας σ’ ατόν ‘κ’ έμπαιν’νεν.

Απές σ’ αλών’ (πλατείαν)   ενεμείν’ναν ατόν τα παιδία τη χωρί. Εξέβαν απάν ‘ς σην αραπάν, εγυροκλώσταν όλεν το χωρίον κι͜ ας ού ετοπλάεψαν τα σκεύι͜α, τα χαλκοπούλι͜α, έρθαν ‘ς σο καφενείον τη Κοσμά. Εκεί  γι͜αν-γι͜ανά ο Σάλτσον εγούρευεν τ’ αργαστήρ’ ν’ ατ’, κ’ εποίν’νεν τη δουλείας άτ’ τ’ έργατα.
– Άρ’ έρθεν, ξεγόσ̌εψεν και σην φρακτήν τή παχτσ̌ές έδεσεν το γαϊδίρ’, ετικλάεψεν το κάρον κ’ επή’εν να πίν’ είναν καϊβέν ση Κοσμά νά λέ’ει καί τ’ αρθώπ’ την καλημέρα ν’ άτ….

Άμον ντ’ εκάτσεν ‘ς σο τραπέζ, έρθαν σουμά τ’ οι Καρμουτάντ κι οι Χακαξενέτ τη χωρί, ο Ηρακλής, ο Θωμάς, ο Κώτσον, ο Στέφανον, ο Γιάννες, ούλ’ εγνώριμοι ας σην πατρίδαν…
Η καϊβέ εγέντον ρακίν, έρθαν και τα στύπα, τ’ αλυκά (μεζεδικά) κι͜ αλάι -μαλάι τόκα τό πρώτον, ας πίνουμε έναν κι άλλ’ τά δυο εγένταν τρία, τα τρία…τέσσερα…

-Άρ’ αφήστε με παιδία, ν’ ευτάγω τη δουλεία μ’, εγώ για το ρακίν ‘κ’ έρθα, η αραπά μ’ γομάτ’κον σκεύι͜α..
-Μώ’ σε Κοσμά, ντ’ άνθρωπος είσαι, μίαν ευρέθαμε ουλ’ εντάμαν… λέει ατον ο Κώστης..
Με τ’ ατά και τ’ αείκα επότσαν τον Σάλτσον κ’ εποίκαν ατόν σαρχός (κοστέλ’).

Κάποτε εσκάλωσεν ο Σάλτσον να μουρδουλίζ’ και να λέει τη πατρίδας τα μεσέλι͜α…..κι͜ από κάποτε τσ̌αϊζ’ τό γαϊδίρ’ ν’ ατ’…
-Γουρπάν σ’ εμόν τον «Καραμανλήν», ατός , ‘κ’ εξέρετεν, άμον άρθωπος έν’,  καλκεύς ατόν κι͜ ούμπαν θέλ’τς παίρ’ σε και πάει ..! και παλληκάααρ’….! καμμίαν κ’ εγονάτσεν.

Δύο φοράς έσκισεν το Βέρμιον, εκάλκεψεν τ’ ανεφορίας κ’ επέρε με κ’ επή’εν ούς τη Νάουσαν..
Σα δέκα άλογα ‘κ’ αλλάζ’ ατόν…! ‘Σ σ’ ατό απάν’ εκούιξεν: «Καραμαλή»… «Καραμαλή»…. τσό.. τσόοο… τσόοοο…!
Το γαϊδίρ  αμάν  έκ’σεν κ’ εχͮύτιξεν τ’ ωτία …!

Ο Κοσμάς, ο καφετσής, αφορισμένος έτον. Άμον ντ’ έκ’σεν α’, εντόκεν ισ̌μάρ’ τον Κώστην και τον Ηρακλήν, επή’αν, έγκαν έναν σ̌κοινίν και κρύφα- κρύφα έδεσαν τ’ αραπάς τα τεκίρι͜α ‘ς σον άξοναν απάν’..….!
Κάποτε ο Σάλτσον είδεν η μέρα εδέβεν, εσκώθεν θα πάει ‘ς σο Ίνελι..                                                 

-Παιδία, είπεν, με την αραπάν είμαι, αφήστε με ας δι͜αβαίνω πλαν…. Εχͮαιρέτησεν, ευχαρίστεσεν την παρέαν, έλυσεν και εγόσ̌εψεν ξάν’ το γαϊδίρ, εξέβεν ‘ς σην αραπάν και «χάϊτε μπακαλούμ» λαλεί το γαϊδίρ και πάει….

Άμον ντ’ εδέβεν τον Αγ-Γι͜ώρ κ’ επέρεν την ανεφορίαν, το γαϊδίρ  εσκάλωσεν αποτσ̌οχαλίεται και πάζι͜α- πάζι͜α πορδαλίζ’… Η αραπά επέμ’νεν μεσοστρατί…

-Τσόοο…τσό…. «Καραμαλή», τσόοο…. τσόοοο… «Καραμαλή»….
Τιδέν ‘κ’ ‘ίνεται, η αραπά επέμ’νεν ‘ς σ’ ανεφόρετα ‘κες’…
Ο Σάλτσον έκοψεν τ’ ομούτ’.  εκατήβεν, ετέρεσεν  οπίς ‘ς σο καφενείον ούλ’ οι αγούρ’ κι οι παιδάντ’ έναν σειρίν  ελιγώθαν κ’ ερρούξαν ας σα γέλτα ’ς  ση στράταν απάν…

Ο Σάλτσον ‘κ’ εκαλάτσ̌εψεν. Ας ου έκοψεν τα σ̌κοινία με το μαχͮαίρ’, εκλώστεν ‘ς σο καφενείον τη Κοσμά, έσκωσεν τα χͮέρι͜α άμον τον Παπανδρέου κι͜ ας ου ετούλωσαν ούλ, ετσ̌άϊξεν κ’ είπεν α’τς ….
Έϊ ακσέστεεεν – ακσέστεεεν …ενέσπαλα να λέγω ‘σας: Αούτο το γαϊδίρ, εξόν ας σ’ ανεφορίας, τη μάνας εσουν το  μ…..ν  πα  πιλέμ’ καλκεύ’ ……..!

Πηγή: Μωϋσιάδης Παναγιώτης