Αληθινές Ιστορίες – Ο Σάλτσον σην αστυνομίαν, του Παναγιώτη Μωϋσιάδη

Σα 1965 σο Ίνελι ούλ’ οι χωρέτ’ επλέρωναν κάθαν χρόνον το φόρον για το νερόν. Ο Σάλτσον όρκον εδέκεν σον καφενείον απέσ’:

– Πασ̌κίμ εζάντυνα εγώ να πλερώνω τη Θεού το νερόν …! Ίντιαν θέλτς ας εφτάνε ‘μεν.. Είπεν, κ’ εποίκεν ατό πα, καμίαν το νερόν ‘κ’ επλέρωσεν. Εμαζεύταν τα χρέατα τ’ σην εφορίαν τη Καϊλαρί κι ο έφορον εμέντσεν τον αστυνόμον τη χωρί, τον Σουριάν, να πιάν’ και φυλακών τον άχαρον τον Σάλτσον.

Ο αστυνόμον σο κιφάλ’ απάν έστειλεν τον χωροφύλακαν κ’ επήεν σ’ οσπίτ’ τη Σάλτσονος και λέει ατόν:

– Κοσμά, σε θέλει ο αστυνόμος…!
Ο Κοσμάς εγροίξεν θα φυλακών ατόν, επέρεν έναν τσ̌αντάχ’, έβαλεν απές ολίγον ψωμίν, ημσόν πλεξούδαν σκόρδα, ολίγα ελέας, τυρίν, εποίκεν τ’ αζούχ’ ν ατ’, επέρεν και το φενέρ’ ατ’ σο χͮέρ’ και ακολουθά τον ους την αστυνομίαν. Ο αστυνόμον λέει ατον:

– Κοσμά, αν δεν πληρώσεις, είμαι υποχρεωμένος να σε υποβάλω σε κράτηση . Ο Σάλτσον λέει ατον:

– Ό,τι θέλτς, ποίσον, εγώ τον λόγο μ’ εδέκα, κεπεζές σο χωρίον ‘κί ίνουμαι.. Ο αστυνόμον ετέρεσεν να πλερών ‘κ’ έν’, είπεν το χωροφύλακαν:

– Βάλ’ τον μέσα… Επάτεσαν ατόν απές κ’ εδέκαν ατόν δύο σκαμνία να κοιμάται. Ο Σάλτσον έξέγκεν την πλεξούδαν τα σκόρδα, έφαεν έναν βούραν κ’ εσκάλωσεν ρέχκεται. Η αστυνομία τ’ απές εσκύλαξεν σκορδίλαν. Ένοιξαν τα πόρτας και τα παραθύρι͜α οι χωροφυλάκ’ κ’ εξέβαν οξουκά….
Ενύχτωσεν. Έπεσαν ούλ’ κά να κοιμούνταν, ατότες σην αστυνομίαν εκοιμούσαν. Ο Σάλτσον επλώθεν σα σκαμνία απάν και σίτι͜α κοιμάται εσκάλωσεν και ρουχνίζ’. Τα τζάμι͜α τ’ αστυνομίας εσίουταν.. Εσκώθαν ‘ς σο ποδάρ’ οι χωροφυλάκ’, είδαν με τ’ ατόν τιδέν ‘κ’ ίνεται, ένοιξαν την πόρταν κ’ ‘εστειλαν ατόν μεσανυχτί’ σ’ οσπίτ’ν ατ’..!
Ο Σάλτσον επέρεν τ’ αζούχ’ν ατ’, έψεν γάλι͜α -γάλι͜α το φενέρ’ αποτσουγκώθεν κ’ επήεν σ’ οσπίτ’ν ατ’ .. Σ’ απαδαμέρ’ την ημέραν ο Σουριάς επήεν σον εφοριακόν. Ντο είπεν ατόν ‘κ’ εξέρουμε και ο εφοριακόν ετσισλάεψεν το χρέος ατ’…

Απ’ ατότε κι υστερνά, όσα φοράς έρχουτον ο εισπράκτορας σο χωρίον για τα φόρους τη νερού, ο Σάλτσον, σιτ’ έπινεν την καϊφέν ατ’, μονολόγανεν :
«Ελάτεν γνωστικοί, φάτεν τη παλαλού τον βίον…»