Η Κλεαρέτη

Τ’ όνομαν ατς έτον Κλεαρέτη. Επ’ έϊ αρχοντικόν, εκάθουτον και σον Αεγοργόρ’.

Όνταν επέγ΄νεν σην εγκλησίαν, καμμίαν ‘ς σον γυναικωνίτην ‘κ’ έβγαινεν. Η αδυναμία ‘τς έτον, να τσουπούται ‘ς σ’ έναν στασίδ’. Ο επίτροπον για την τάξιν ψ̌ην εδούν’νεν. Μίαν – δύο, Χαιρετισμούς ημέραν, υπομονήν ‘κ’ επόρεσεν να εφτάει, επήεν αβάσι͜α – αβάσι͜α εστάθεν οπίσ’ ατς:

– Κλεαρέτηηηη!!

– Κυρία Κλεαρέτη!

– Χά, ντο εν’!

– Κ’ άλλον φρόνιμον κ’ άλλον τακτικόν! σύρθ’ κ’ άλλο εκεί μερέαν.

– Χά! χά! χά! ρίζα μ’, ζατί εγώ βαρέα τα στασίδια ‘κ’ αγαπώ, είπεν, και ασ΄ σην εντροπήν ατς, εκοκκίντσεν κ’ εγέντον άμον τζικουντούρ’. Ασ’ εκείνο την ημέραν κ’ ύστερα, η Κλεαρέτη επέγ’νεν σην Άε Μαρίναν.

Πηγή: Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων σελ. 90, Γ. Κωνσταντινοπούλου – Σ. Ορφανίδη, Θεσσαλονίκη 1976.