Είνας μαννίτσαν έστεκεν,
Λύρα Μ. Τσαχουρίδης
Τραγούδι Ε. Καραπαναγιωτίδου.

είνας μαννίτσαν έστεκεν,
απές ´ς ση μες την στράταν,
τριάντα χρόνα̤ ολόκληρα,
´ς σον ίδιον τόπον πάντα,
./.
δα̤βάζ’ το γράμμαν κ’ όλο κλαίει,
ποτίζ’ α̤το με δάκρι͜α,
πως άλλον να παρακαλεί,
για να κοντίζ’ τα μάκρι͜α ,
./.
ζατί κοντέσσα ‘γέρασεν,
επέμ’νεν έναν τζ̌ίρταν,
μα τα θολά τ’ ομμάτοπατς,
χωρίς την στράταν ´κ’ ‘ίν’ταν,
./.
θεέ μ’ ‘κ’ ακούς με ‘κί ελέπ’ς,
τα άσπρα τα μαλλία μ’,
φέρε τ’ αρνόπο μ’ ´κί θ’ αντέχͮ
χρόνι͜α άλλα η καρδία μ’,
./.

είνας μαννίτσαν έστεκεν,
απές ´ς ση μες την στράταν,
τριάντα χρόνα̤ ολόκληρα,
´ς σον ίδιον τόπον πάντα,
./.
δα̤βάζ’ το γράμμαν κ’ όλο κλαίει,
ποτίζ’ α̤το με δάκρι͜α,
πως άλλον να παρακαλεί,
για να κοντίζ’ τα μάκρι͜α ,
./.
ζατί κοντέσσα ‘γέρασεν,
επέμ’νεν έναν τζ̌ίρταν,
μα τα θολά τ’ ομμάτοπατς,
χωρίς την στράταν ´κ’ ‘ίν’ταν,
./.
θεέ μ’ ‘κ’ ακούς με ‘κί ελέπ’ς,
τα άσπρα τα μαλλία μ’,
φέρε τ’ αρνόπο μ’ ´κί θ’ αντέχͮ
χρόνι͜α άλλα η καρδία μ’,
./.