198.
Δακρίαν κ’≤ύγουνταν ´ς σην γην,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης.
Δακρίαν κ’≤ύγουνταν ´ς σην γην, ´ς σον πόρφυραν βαμμέναν,
Και η πατρίδα μ’ γεραλούν, τυλίετ’ ασ’ σο γαίμαν,
./.
Αδέλφâν αναδέλφωτα, αντιμαχούν ´ς σα στράτας,
Κι’ ολιγοστεύν’νε άμον νερόν, φοσίγουνταν ´ς σο χώμαν,
./.
Όλâ τ’ομμάτâ ασάλευτα, ναϊλλοί ´κι αποθολούνταν,
Στείλον Θεέ μ’ αγρäνεμον, ´ς σο μίαν να μερούνταν,
./.
Ασ’ είναν ρίζαν γεννίουνταν, κλαδίαν φυλλωμέναν,
Αν πέρ’ φωτίαν το δεντρίν, ´κι θα απομέν’ κανέναν,
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗ Ν.Ε.
Δάκρυα χύνονται στη γη, στα κόκκινα βαμμένα,
Και η πατρίδα μου πληγωμένη, τυλίγεται στο αίμα,
./.
Αδέλφια αμόνοιαστα, αντιπαλεύονται στους δρόμους,
Και λιγοστεύουν σαν το νερό, και παραχώνονται στο χώμα,
./.
Όλα τα μάτια ακείνητα, αλλοίμονο δεν ξεθολώνουν,
Στείλε Θεέ μου θύελά, αμέσως να φωτίσουν,
./.
Από μία ρίζα γεννιούνται, κλαδιά γεμάτα ζωή,
Αν όμως πάρει φωτιά το δέντρο τους, δεν θα απομείνει κανένα.
Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων