193.
Το κουσμέτ’ιμ’ άψον κάψον, Χαρίτον.
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης.
Το πογιόπο μ’ εγονάτ’σαν, τα ομούτâ μ’ ποδοπάτ’σαν,
στάμαν έρθεν μοθωπόρ’, νε πε≤σκόν νε πανωφόρ’,
./.
Το κουσμέτ’ιμ’ άψον κάψον, την ζωή μ’ Θέ μ’ ξαναγράψον,
έπαρ’ τα χρυσοκοντύλâ σ’, νόμα την χαράν ´ς σα ≤είλâ μ’,
./.
Ωφ, να έμ’να ≤ελιδόν’-ιν’, μαύρ’ κι’ άσπρον ´ς σον ουρανόν’-ιν’,
κι’ ας εφέλεκα το χώμαν, τη καρδίας ιμ’ την χώραν,
./.
Οι αρθώπ’ς γελοκλαινίζ’νε, ´ς σα δρομίαν τρυιλίζ’νε,
τα κιρπίτâ ´τουν πλεθέν’νε, τα παρώπα ολιγοστεύν’νε.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗ Ν.Ε.
Το ανάστημά μου το γονάτισαν, τις ελπίδες μου τις ποδοπάτησαν,
ήρθε η αρχή του φθινοπώρου, χωρίς σόμπα (να ζεσταθώ) και πανωφόρι,
./.
Βάλε φωτιά και κάψε την μοίρα μου, την ζωή μου ξαναγράψε,
πάρε τα χρυσά μολύβια σου, δώσε την χαρά στο πρόσωπό μου,
./.
Ωφ, να είμουν χελιδόνι, μαύρο και άσπρο στον ουρανό,
και ας άφηνα το χώμα, από την χώρα της καρδιάς μου,
./.
Οι άνθρωποι γελάν μα κλαίνε, στους δρόμους τριγυρνάνε,
οι τρύπες(προβλήματα) πληθένουν, τα χρήματα λιγοστεύουν.
./.
Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων