167.
Μανίτσα μ’ κλαίγω νε γελώ,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
μανίτσα μ’ κλαίγω νε γελώ,
νε πίνω και νε τρώγω,
αδά π’ επέμ’να λύγουμε,
πως πόνον ν’ αλαφρώνω,
./.
τον φέγγον έχω σύντροφον,
τ’ αστρίαν παρ’γορίαν,
τ®αμών’νε τ’ομματόπα μου,
και χάμαι ´ς σην φωτίαν,
./.
Πρόφτασον μάννα μ’ πρόφτασον,
Σουμών το παϊτόν’ιμ’,
Γâνάσε_εν με τ’ άλογο’τ’,
Να πέρ’ την _ήν τ’εμόν-ι,
./.
Κρäρâ εν’ τ’αντζία μου,
Τα ≤έρâ μ’ παγωμένα,
Πίασον ν’ ας χουλίγουνταν,
Μη κείντανε φλιμμέναν,
./.
Με κόπον έχω τ’άνασμα μ’,
Κι’ ακόμα την καρδία μ’,
Όλâ ομäζ’νε μ’όρομαν,
Πως ´κι έτον αληθείαν,
./.
Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων