134.
’Σ σον ουρανόν αραεύω ’σέν, Χαρίτον
’Σ σον ουρανόν αραεύω ’σέν,
αναμεσόν ’ς σ’ αστρίαν,
εφτάγω σέβντας την ευχήν,
να ρούεις ’ς σην καρδία μ’,
./.
Φογούμε ´ς σο ξεμέρωμαν,
μη ερημών’ς τον κόσμο μ’,
κι’ άμον αστρίν εβζήεσαι,
και κομματιάζ’ με ο πόνον,
./.
Άμον τον φέγγον φώταξον
´ς σ’ όρομα μ’ την στράτα μ’,
Να ευρίκω σεν ´ς σο γνέφιγμα μ’,
Και ´ς σην εγκάλâ μ’ πάντα,
./.
Φογούμε ´ς σο ξεμέρωμαν,
μη ερημών’ς τον κόσμο μ’,
κι’ άμον αστρίν εβζήεσαι,
και κομματιάζ’ με ο πόνον,
./.
Άγγελοι κολατίγουνταν,
Σ’ εσόν την εμορφίαν,
Κι’ ας’ σην ζωήν ´ς σον ουρανόν,
Ερούζ’νε ´ς σην φωτίαν,
./.
Φογούμε ´ς σο ξεμέρωμαν,
μη ερημών’ς τον κόσμο μ’,
κι’ άμον αστρίν εβζήεσαι,
και κομματιάζ’ με ο πόνον,
./.