Εξεράθαν και εγαγγρώθαν. 

Ο σχωρεμένον ο Δεσπότ’ς ο Κωνστάντιον, έναν ημέραν ελάλεσεν όλτς τοι ποππάδες να εφτάει λιτανίαν.’Σ σην Μητρόπολιν έστεκεν ένας ποπάς, ο Ποπαλευτέρτς. Εκείνος πα εσέβεν ´ς σην σειράν με τ’ άλλτς. Εφόρεσαν, ετοιμάσταν και όλ’ κάτ’ επήραν να κρατούνε, άλλος βαγγέλôν, άλλος εικόναν. ´Σ σον Ποπαλευτέρ τηδέν œ επέμνεν. Άγιε Δέσποτα, είπεν, εγώ ντο θα κρατώ; Ο Δεσπότς ετέρεσεν ολόγερα. Τ’ άε βήμαν εί≤εν σο μεσαίον την πόρταν έναν βαρύν ξυλένôν κανάτ’ απάν έτον ζωγραφισμένος ίνας άγγελος γογγυλομάτ’ς. Εσύ πα έπαρ αούτο είπεν. Ο Ποπαλευτέρτς μάνι μάνι έβγαλεν και εφορτώθεν την πόρταν. ´Σ σον δρόμον ενεγκάστεν, εθέκεν ατο κα. Μη! Μη θέκ’ς ατο κα, είπεν ο δεσπότς. Ο Ποπαλευτέρτς έσκωσεν ατο. Ολίγον πλάν μερέαν εκόπαν τα ≤έρâ’τ’ ξαν εθέκεν ατο κα. Σκώσον αν, αψηλά κράτ’ âτο, είπεν ο δεσπότς. Πολλά œ επήγεν, ο ποπάς υπομονήν œ επόρεσεν να εφτάει, ξαν εθέκεν ατο κά. Ο δεσπότς εθύμωσεν. Σκώσον αν, λέω σε, να ξερένταν τα ≤έρâ σ’. Εξεράθαν και εγαγγρώθαν, είπεν ατον ο μαύρον ο ποπάς.

Από το βιβλίον Συλλογήν Ποντιακών Ανεκδότων 1976