105.

Έρθεν Θέ μ’ το κιντιγίν  Χαρίτον

έρθεν Θέ μ’ το κιντιγίν,

κι’ επλώθεν η σκοτίαν,

´ς σην  εγκλεσίαν σύσκοτα,

εβζύγαν τα κερίαν,

./.

αστό≤ επέμ’ναν τ’ άκλερα,

επέμ’ναν ορφανόν-ι,

άλλον ´κι εκουσέφκεται,

ψαλτάδων το ισόν-ι,

./.

Τ’ Αεβδήμαν  άνοικον,

ζαγκώθαν τα καμπάνας,

Και ´ς ση Χριστούν το εικόνισμαν

´κι ψάλν’ άλλο ποππάδας,

./.

εχ!Κι’ εν’ εσώθεν και τ’ ελάδ’

σ’ ασπόγγιγα καντήλâ

κι’ επλέθεναν τα δάκρâ

´ς ση χώρας τα μαντήλâ

./.

Γονατοκλίστ’ η Παναϊάν

Κι’ ευτάει τη μετανοίαν

Σείτε θα έρ’τε τ’ αύριον

Ν’ αφτήν’ς ξαν τα κερίαν.

./.

Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί  Πνευματικών Δικαιωμάτων