Δημοτικό της Κρώμνης…

 Τη βασιλιά χαρτίν ερθέν δράκοι, δρακοντόπουλα,

Δράκοι δρακοντόπουλα, Ρωμαίϊκα παλληκάρια,

Ζώστενεν τα λωρίτζα σουν, κρεμάστεν τα σπαθία,

Δράκοι και δρακοντόπουλα, επάρτεν τα ραχία,

Περάστεν ‘ς σα παρχάρια σουν, ‘ς σα δυό κρύα πεγάδια

Δράκοι μ’ ακούω ‘ναν λαλιάν, Ελλενικόν λαλίαν,

΄ς σον Ταύρον και ‘ς σον Κάτσκαμον λεβένται εκατέβαν

Και ‘ς σ’ άγιε μ’ Παύλε το ραχίν μεγάλ’ φωνήν εξέβεν.

Εμείς έμες εφτά ‘δελφοί κ’ οι πέντε έμες κουρσάντοι,

Εσκότωναμε λέοντας, ετρώγαμε ελάφä,

Ζώσκουμες τα λώρια μουν, κρεμάνομε την σπάθäν,

Παίρομε τα ραχά και τα παρχαρομύτä,

‘ς σο μεσημέρ’ επρόφτασα μ’ ‘ς σου Ηλίου τα παρχάρια,

Οι μαύροι εχλιμίτιζαν κι’ εσείουν τα ραχία,

Είχαμε νέους Έλλενας, Ρωμαίϊκα παλληκάρια,

Επήγαμ’ ενταμώθαμε ίσα ‘ς σα Πέντε Πέτρας,

Εκεί εύραμε τον Αλήν με τον Εμίρ εντάμαν,

-Αλή ντο στέκεις αντικρύ ‘ς σ’ Ελλενικόν κοντάρι,

Εσκότωσαμε τον Εμίρ και τον Αλήν επιάσαμ’.

-Αλή, εσύ ‘κ εγνώριζες τ’ Ελλένκα παλληκάρια,

Αλή, τα τοξοσάϊτα, τ’ Ελλενικόν κοντάρι;

Οι δύ’ αν εσκοτώθαμε, οι τρίοι ξαν στέκουμ’ κάστρον.