Ίνας Γεμουρέτες Τούρκος όλεν ο βίος ατ’ έτον είκοσ’ – τριάντα πρόατα. Με τ’ εκείνα έζηνεν. Είχεν κ’ έναν καλόν σκυλίν. Ασ’ σα πολλά την αγάπ’ν ατ’, εχάρτσεν έναν θελ’κόν αρνίν ‘ς σον σκύλον. Τ’ αρνίν ετράνυνεν, εγέννεσεν. Εκείνα ντ’ εγέννεσεν εποίκαν κ’ εκείνα αρνόπα και ‘ς σα κάμποσα χρόνä απάν  ο σκύλον είχεν εκάν σεράντα πρόατα.

Εψόφεσεν ο σκύλον. Ο Τούρκον ενούντσεν για το βίον τη σκυλί ατ’. Ντο έπρεπεν ν’ εφτάει ατό, ασού ‘κι έτον κεντί τ’ εκείνου.

Επήγεν είπεν ούλä τον κατήν. Ο κατής εγροίξεν ντο ερίφς αγλάανος έν, και ντο ερούξεν εμπρä τ’ τρανόν τύχη.

-Εστά είπεν ατόν, ας τερώ ντο λέει «το κοράν» εμούν κ’ εκείνο θα εφτάς. Ετάραξεν καμπόσον ώραν έναν κιτούκ, και είπεν τον Γεμουρέτεν.

-Τη σκυλί τα πρόατα ‘ς σον κατήν, ρούζ’νε. Άετε φέρον ατά αγλήγορα ‘ς σο μαντρί μ’, γιόκσαμ θα πιάνω βάλω σε ‘ς σο χαπίς!

-Καλά, είπεν ερίφς, κ’ εδέβεν πλαν. Όλεν την νύχταν ενούνιζεν ντο ν’ εφτάει.

Τ’ αλλ’ την ημέραν εκατήβεν ξαν ‘ς σο κατήν. Όνταν εσέβεν ‘ς σην γäζηχανέν ατ’ απέσ’ έσαν με τον κατήν και τρεί – τεσσάρ’ κι’ άλλο εφέντηδες.

-Έφερες τα πρόατα; Ερώτεσεν ατόν αγρä ο κατής.

-Τα πρόατα θα φερ’ ατά, είπεν ερίφς, άμαν πρώτα έρθα να ερωτώ σε, εσύ με τ’ εμόν το σκυλίν ντο συγγένειαν έεις και ρούζ’νε σε τα πρόατα τ’;…

 Πηγή: Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων του 1976