Έναν καιρόν ‘ς σ’ έναν χωρίον του Καρμουτί, π’ έλεγαν ατο Χαμά, ετοπλαεύτεν η Δημογεροντία κ’ έβαλεν νόμ’ ‘ς σο χωρίον. Ανάμεσα σα νόμ’ς εσέγκεν κ’ έναν νόμον πως έναν κορίτζ’ όντας εείνουντον τ’ υπανδρείας και είχεν έτοιμον την προίκαν ατς να εύγαινεν ‘ς σ’ έναν δώμαν απάν’ ‘ς σ’ οσπιτί, ντο έτον σουμά ‘ς σην εκκλησίαν και τον καιρόν που θ’ έβγαινεν ο λαόν με τον ποπάν και τοι κοτσάπασιδας να εκούϊζεν τρία φοράς «κουρνάου, κουρνάου, κουρνάου» και οι μειζοτέρ’ ετέρναν κι’ ευρίκαν ατεν έναν καλόν παλληκάρ’ και έντριζαν ατεν.

Εκείν ‘ς σο χωρίον έτον και ίνας κουτσή π’ εδέβαιν’ τα τριάντα χρόνä και εντρέπουντον να εβγαίν’ κ’ εκείνε να κουΐζ: κουρνάου. Άμα άμον ντο ετέρεσεν πως ‘ς σο κηφάλ’ν ατς εφάνθαν άσπρα μαλλία, εξέβαιν’ κ’ εκείνε ΄ς σο ‘ρδανίν και εκού-ξεν τρία φοράς «κουρνάου». Ατότες ο ποπάς εγνώρτσεν ατεν και είπεν ατεν:

-Ευλογημένον, πουλόπον, ενέσπαλες, πώς όλα ‘ς σον καιρόν ατουν γίν’ταν, εσύ εδέβασες το νερόν ‘ς σ’ αυλάκ. Χίτς ολμάσα και ασα κάτας πα ‘κι έμαθες πώς κάθαν Κούντουρον εβγαίνε απάν ‘ς σα κεραμίδä κ’ εφτάνε «μιάου, μιάου» τεμπέκ κατ’ θέλ’νε.

 Πηγή: Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων του 1976