‘Σ σα 1935 τη χρονίας όντανς εγέντον η επανάστασις, εγώ ατότε μικρός έμουν, αμάν τζίπ καλά θυμούμε ατό.

Ούλ’ ετοπλαέφταν σ’ σην πλατέαν τη χωρί εμούν. Μανάδες, γυναίκ’, παιδία έκλαιγαν και εφτουλίγουσαν για τ’ εκείν’τς π’ επεχωρίσκουσαν.

Ο θείο μ’ ο Πέτρον πα θ’ εδέβαινεν πλαν. Αέτς πα ούλ’ äτούν εγομώθαν απάν’ ατ κι’ έκλαιγαν κι’ ετσουρουφλίγουσαν, εθαρείς κι’ άμον θ’ εβάλναν ατόν με την ψήν σ’ σο ταφίν.

Εκείνος παστάν εσάσεψεν και τηδέν να έλεγεν ‘κι επόρνεν.

Αρ’ με τα πολλά εχπάστεν να δäβαίν’ κα και αμόν σασουρεμένος όπως έτον «μη κλαίτεν, είπεν ατς, έναν ψήν έχω! Θα πάγω δίγ’ ατό και κλώσκουμαι οπίσ’..».

Από τη «Συλλογή Ποντιακών Ανεκδότων» έκδοσης 1976