Έναν ημέραν ο Δεσπότς έρθεν σο χωρίεν να εφτάει έναν λουτρουγίαν. Αρ’ εκείνο την ημέραν η εγκλησία ζίπαζίπ εγομώθεν. Τρανοί – μικροί, αγούρ’ – γυναίκ’ ούλ ετοπλαγεύταν να ελέπν’ ατόν. Ατό πα έναν μουράτ έτον – και να παίρνε και την ευχήν ατ’. Επήγεν και η Σιαμανάβα η Ελέγκο με το παιδάν’ ατς τον Βασίλ’, ίνας άπιστος παιδάς, η ψή απάν’ ατ’ ‘κι εχώρνεν. Σίτα εβγαίνεν ο Δεσπότς ας’ σο ιερόν απέσ’ με τα μαλαματένα τα κωδονόπα και τα πετραχήλα, ο Βασίλτς λέει την Έλεγκον:

–   Μάνα, μάνα ο Δεσπότς απόθεν κεκά κατουρεί;

Η Ελέγκο η μάρσα έδαξεν τα χείλα ‘τς.

–   Σούς ανάθεμα σε παλαλέ, κόψον την λαλίας, εκολατίες κ’ εχάθες. Απές σ’ εγκλησίαν αγοίκα λόγια ‘κι σηντσένε, κρίμαν εν, ήμαρτα πε, ήμαρτα, και εποίκεν τρία μετανοίας.

Σο γιαν ατούν κιάν πα έστεκεν τη Γιωσήφογλη ο παιδάς ο Συμιώντς, το συμπαίδ’ τη Βασίλ’. Άμον ντο έξεν ντο έλεγαν, λέει τον Βασίλ’:

–   Ντο λες νέπε, ο Δεσπότς πα κατούρεί;