‘Εναν παιδίν κοιλόρφανον, πάντα ετέρνεν, η χέρα η μάνα θα έκλαιεν τόν κύρ’ν άθε κι’ εμοιρολόγανεν. Εκείνο το μαύρον κύρ’ ‘κι εγνώρτσεν, αρώτανεν πάντα την μάναν άθε:

– Μάνα, ο κύρ’ ίμ’ όμμάτα πά είχεν;

– Ναι, γουρπάν τς! είχεν αγγελικά ομμάτα.

– Μάνα, μυτίν πα είχεν;

– Ναι, ρίζα μ’, έμορφον και χιλέμορφον μυτίν.

– Μάνα, χέρα πα είχεν ο κύρ’ ιμ;

– Ναι, πουλόπο μ’, είχεν χρυσά χέρα.

– Μάνα, λιλίν πά είχεν;

Η μάνα άλλο ‘κι εταγιάντσεν… Εμοιρολόεσεν και είπεν:

-Άρ’ είχεν και παρ’ είχεν….