Η γυνάικα τη Χατζή – Γεώρ’ τη Δεβρέσ’ ας’ σην Γίμεραν, εγύριζεν φορτωμέντσα σκοτωμέντσα ας’ σον χωράφ. Ελέπ’ τον άντρα ατς τον Χατζήν, απλωμένον αφκά σην στούβαν, αμόν το τεμπέλ τον πάρδον…
Επεκούμψεν σ’ έναν περβόλ’ με το σαλάκ’ν ατς και λέει ατόν:
– Αμώσε αγαράευτε, ντο εθέλ’ να κ’ επάιρα σε!…Οκνέας, γουλέας, απασάρευτος, κι ούλα τα κακά!..
– Μετά γυναίκα, λέει κι΄ο Χατζής. Ούλα τα κουσούρα μ’ είπες… τα χάρτα μ’ ενέσπαλες…Και εσέν πα σαγκίς τη Φωστήρ ο Γέρικας θα επάιρνε σε!…Εκυλίεν το καπάκ και έβρεν την τέντζερεν!…Εγώ τηδέν α κι είμαι, είμαι και Χατζής!
– Αρ’ εγώ πα φορτωμέντσα χατζάβα, είπεν με το γέλος η Σώνα κι εδέβεν πλάν’…..