Laugh

Image via Wikipedia

Τη Χρύσονος η Μαρία ασ’ ο Αφκατοχώρ, πάντα έλεεν:

–        Θα εφτάω έιναν νύφεν, αμόν εκείνεν σ’ σο Σταυρίν άλλε κι θα έν.

Νέισα εποίκεν νύφεν, αμόν τσαν, τσιπ προκομμέντσαν! Ακόμαν’ς σο οπόσα κι επήγαν και η νύφε εχάλασεν το μαχ’, ούλ’τς εκαλάτζεψεν, επεστόμωσεν την πεθεράν’ατσ και εθεκλεύκουτον με τη χώραν. Οι χωρέτ, επάιραν ατέν κ’ εδέβαν, άμαν η Μαρία εχολάσκουτον και έλεεν: «Μώσε, ντ’ έπαθαν με τη νύφε μ’; Ξαν άμον τ’εμόν τη νύφεν, νύφε’ κι ευρίεται.