Η Ρούδα είχεν παράπονον ασ’ην ενορίαν ατς τον ποπάν.

-Την ευχήν ατ να έχω, έλεγεν τοι γειτονάδες, αμάν να ελέπ ατόν ομμάτα κι έχω.

– Και ντο κακόν εποίκε σε;

– Άλλο ντο να εποίνε με; Δύο χρονών νύφε και εξ απές, ετσούβωσα όλματου μωρόν κι επόρεσα ν’ εποίνα. Ερχάλ κι θα δεαβέν απάν’ιμ το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».

Ας’ σα πέντε χρόνα κ’ υστερνά ή Ρούδα εποίκεν εξ μικρά, κ’ άλλο πα είχεν σην κοιλίαν και ίσως να έταν διδυμάρα.

Σ σην στράταν κάποτε έτυχεν ο ποπάς το άντραν τη Ρούδας και μασχαρευτά είπεν ατόν:

– Ε! Παντελή, ατώρα η καριμέσ’ η Ρούδα ντο λέει; Είπα, γιόκ’σαμ’κι είπα απάν εσούν το «αυξάνεσθε»;

– Είπες α δάσκαλε, είπες α, να έχω την ευχή σ’ και ντ’ αζγκούντα πα είπες α! Άμαν ευλογημένε ποπά, είπες το «αυξάνεσθε» ετόν ανάγκη να έλεγες και το «πληθύνεσθε» και ένουμνε μετ’ έναν γιατάχ μωρά, κι’ άλλα τόσα σην κοιλίαν;