Τη φωτογραφία σ’ έχω σα χͮέρι͜α μ’,

και τα δάκρυ͜α μ’ τρέχ’νε για τ’ εσέν πατέρα,

./.

Σο δύσκολον την ώραν κανέναν ‘κ’ έχω,

να θήκω τα χͮέρι͜α μ’ σ’ ωμία τ’ απάν,

μόνο ‘σέναν είχα στήριγμα σον κόσμον,

ατώρα-ν επέμ’να ορφανόν,

./.

Με τ’εσά τ’ομμάτι͜α έλεπα τον κόσμον

ατώρα τα δάκρυ͜α μ’ τρέχ’νε νερόν,

με τ’ εσά τα χͮέρι͜α έχτιζα τον κόσμον

ατώρα έναν πόδα να εφτάω ‘κ’ επορώ,

./.

ο πατέρας εν’ ο κορμόν τη δέντρου

και τα κλαδόπα είμες εμείς,

Σο δύσκολον την ώραν κουίζομεν μανίτσα

μα ασόν πατέραν αναμένομεν.