Εκατήβα ´ς σα παξέδες, μα τον Θεόν ’δεν ’κ επέρα,

πέντε μήλα, πέντε απίδâ, δεκαπέντε σεφταλίδâ.

 

Πέντε-έξη μερακλήδες πάτεσανε τα χωρία,

άλλος παίζ’ κι άλλ’ χορεύ’νε, άλλ’ τινιάζ’νε κι άλλ’ σωρεύ’νε.

./.

Τρώγ’νε, πίν’νε και χορεύ’νε, τογραεύ’νε τα παράδες,

άλλ’ εμπαίν’νε ’ς σα κεπία κι αλλ’ τιρτεύ’νε τσοι νυφάδες.

./.

Μώ σε, είπε με, παιδία, εγροικώ απ’ όσα λέτεν,

πάν’ τα μήλα μ’, πάν’ τ’ απίδια μ’, πάνε και τα σεφταλίδια μ’.

./.