ΟΜΑΛ

Αμόν ήλιος ολόλαμπρος

 Κ΄έν Άμον ήλιος Ολόλαμπρος

εφώτεξες αρνόπο μ’

και πέταξον κ’ έλα κόνεψον

και σ’ εμόν τ’ εγκαλιόπον

 ./.

για τ’ εσέν την έμορφον

το καρδόπο μ’ λύεται

έμορφον αμόν εσέν

‘ς σον κοσμόν ‘κι ευρίεται

./.

 και απάν ‘ς σην άκρα τη χωρί

σ’ έναν καλόν μερέα

εγώ κι εσύ θα χτίζομαι

τ’ εμέτερον φωλέα

 ./.

 για τ’ εσέν την έμορφον

το καρδόπο μ’ λύεται

έμορφον αμόν εσέν

‘ς σον κοσμόν ‘κι ευρίεται

./.

 αρνί μ’ τα μάγλας να φιλώ

τα χείλας να βουκούμε

και σ’ έμορφον τ’ εγκάλιοπο σ’

να κείμαι ‘κι κοιμούμαι

 ./.

 για τ’ εσέν την έμορφον

το καρδόπο μ’ λύεται

έμορφον αμόν εσέν

‘ς σον κοσμόν ‘κι ευρίεται

./.

 και κορή με τ’ έναν φίλεμαν

το μάγλος ‘κι τελείτε

έναν το μάγλος δώσ’ εμέν

και τ’ άλλον εσέν κανείτε

./.

έναν και μοναχόν είσαι

και τίναν θα κανείσε

γομάτον εν ασ’ σην σεβντάν

και το κρεβάτ’ ντο είσαι

./.

 για τ’ εσέν την έμορφον

το καρδόπο μ’ λύεται

έμορφον αμόν εσέν

‘ς σον κοσμόν ‘κι ευρίεται

./.

 ε≤όντσεν ντο θ’ ευτάμε

πουλί μ’ ‘ς σο Κιλκίς θα πάμε

αέτς καλόν κι έμορφον

και το παρακάθ’ θ’ ευτάμε

./.

κ’ εν εκάθουμαι κι’ ωρίαζα

πάντα τ΄εσά τα στράτας

τιδέν άλλο πουλί μ’ ‘κ έλαζα

για τα πράσινα τ’ ομμάτâ σ’

./.

για τ’ εσέν την έμορφον

το καρδόπο μ’ λύεται

έμορφον αμόν εσέν

‘ς σον κοσμόν ‘κι ευρίεται

./.

έρθαν οι εμπόρ’ να παίρ’ νε

 έρθαν οι εμπόρ’ να παίρ’ νε

τζάμπα τον καπνόν

τον χωρέτεν ‘κι ερωτούνε

σον λογαριασμόν

./.

 Ο καημένον ο χωρέτες

πανταλόν πα ‘κι έχ’

κι ας είναι ντροπή να κείτε

σο κρεβάτ’ απές

./.

εμαζεύταν τα παιδίατ’

απές ‘ς σο σαλόν

ένα λέει παπούτσα ‘κι έχω

τ’ άλλο πανταλόν

./.

έρθανε και τα κορτσόπατ’

απές ‘ς σην αυλήτ’

ένα λέει ντουλάπα ‘κι έχω

τ’ άλλο μηχανή

./.

εχολäστεν κι γαρίατ’

μετά τον μαλλών’

σκυλίε γιατί εδέκες

τζάμπα τον καπνόν

./.

Κορτσόπον έλα έλα

Κορτσόπον έλα έλα
εμέν τέρεν και γέλα
θα φιλώ το μάγουλο σ’
απ όθεν καικά θελτς, έλα.

./.

Κορτσόπον η λαλία σ’
άμον παρχαρί κωδών’
ας φιλώ τα χειλόπα σ’
απόψ’ ους να μερών’.

./.

Η λαλία σ’ έμορφον
λάλ’ με και δέβα πέραν
να φιλώ το μάγουλο σ’
οληνύχτα κι ολημέρα.

./.

Μήλον ροδοκόκκινον

Σην Καζαρμάν
οπίσ’ και κα
μερώνει ξημερώνει,
αέτς δεβάζω τον καιρόν μ’
με την εγάπ’ τεσόν-ι.

./.

Μήλον το ροδοκόκκινον
με την εγαπ’ τεσόν-ι.

./.

Τα χείλεσ’ ροδοκόκκινα
και η τσεχρέσ’ φεγγάρι,
γουρπάν σε σεν να ίνουμαι
εγώ το παλικάρι.

./.

Μήλον το ροδοκόκκινον
με την εγαπ’ τεσόν-ι.

./.

Ελα παπόρ, ελα παπόρ
ελα γιαλόν, γιαλόν-ι,
ελα φέρω τ’ αρνόπο μ’
και δέβα σο καλόν-ι.

./.

Μήλον το ροδοκόκκινον
και δέβα σο καλόν-ι.

./.
Ψηλά σ’ ορμάν οπίς και κα
Μερώνει, ξημερώνει
Εκει δεβάζω τον καιρό μ’
Με την εγάπ’ τ’εσόν-ι

./.

Μήλον το ροδοκόκκινον
Με την εγάπ τεσόν-ι

./.

Πατέρα σε καιρούς Εμούν

 Πατέρα σε καιρούς εμούν

Τ’ άσκεμα όλα αλλάουν

Ο κόσμον κι’ ανθρωπότητα

Σ’ ένα ραφίρ κρεμμάουν

./.

 Ο κόσμον κι χαλάετε

Μπεσέ ‘τεν αγωνίαν

Όσον η ψήν γομάτον εν

Μ’ ονέρτα και ανθρωπίαν

./.

 Τ’ απάν αφκά εέντανε

Σ’ ανατολήν και δύσην

Εύκολα ‘κι επορείς να εβρίκ’ς

Χαράν δουλείαν πίστην

./.

 Και αν όλα εδελιάγανε

Σ’ ανάτολην και δύσην

Για τον θεόν και για τα’ ανθρώπ’ς

Κόρη μη χάν’τς την πίστην

./.

 Τα παλαιά εδέβανε

Αμόν χαρτίν εκάγαν

Τα χρόνâ ήταν δύσκολα

Και οι καιροί ελάγαν

./.

 Υιέμ άκ’σον ντο λέγω σε

Γιαβρί μ’ τιδέν κ’ εκάεν

Τα χρόνια μ’ άμον τ’έσαν εν

Ο άνθρωπος ελάεν.

./.

Πατέρα δώσμε την ευχήςΠατέρα δώσ με την ευχής

Από σουμάς θα φεύω

Έρθεν η ώρα σην ζωήν

την τύχη μ’ ν’ αραεύω

./.

 αχ υιέμ και πως ετράνηνες

αμόν κυπαρισσόπον

έρθεν η ώρα να παντρεύς

να ευτάς τ’εσόν σπιτόπον

./.

 Πατέρα την ισκιάν τ’εσόν

εγώ θα αραεύω

‘Σ σην θάλασσαν αμόν παπόρ’

Χωρίς εσέν θα φεύω

./.

 Αχ! αν ροις θα παραστέκωσαι

‘Κι αφήνωσε να χάσαι

Ο κυρ’ γουρπάν’ να ίνεται

Υιέ μ’ να εθυμάσαι

./.

 Πατέρα εσυ εδέκες με

τ’εσόν την γαρμενίαν

πως θα πορεύω με τ’ανθρώπ’ς

για πέ’με άλλον μιαν

./.

 Αχ δεκάρα κανενός μη τρως

Στην ψή σ’ μη βαλ’τς κακίαν

Να βοηθάς τ’ανήμπορους

Κακόν μ’ εφτάς καμίαν

./.

 Η συμβουλής πατέρα μου

Αμόν σταυρόν σα νιάτα μ’

Και θα εβάζεις φυλαχτόν

Για τη ζωής τη στράτα.

./.

Πατρίδα μ’ αραεύωσε

πέντε οσπίτâ έχτισα

κι ας όλâ ξεσπιτούμε

πρόσφυγας είμαι ασ’ σο κουνί μ’

θέ μ’ θα παλαλούμε

./.

 πατρίδα μ’ αραεύωσε

αμόν καταραμένος

‘Σ σα ξένα είμαι έλληνας

και ‘ς σην Ελλάδα ξένος

./.

 οσπίτâ εφέκα ανάμεσα

‘Σ σ’ορμίν και ποταμάκριν

πεγάδâ μαρμαρόκτιστα

νερόν αμόν το δάκριν

./.

 πατρίδα μ’ αραεύωσε

αμόν καταραμένος

‘Σ σα ξένα είμαι έλληνας

και ‘ς σην Ελλάδα ξένος

./.

 κι’ ατώρα αδακές διψώ

νερό να πίνω ‘κι έχω

εντρέπομαι να ψαλαφώ

τα χείλοπα μ’ να βρέχω

./.

 πατρίδα μ’ αραεύωσε

αμόν καταραμένος

‘Σ σα ξένα είμαι έλληνας

και ‘ς σην Ελλάδα ξένος

./.

Σεράντα μήλα κόκκινα

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σ’ ένα μαντήλ δεμένα (δις)
σεράντα σεβτάς κι’ αν εφτάς ρίζαμ
κ’ ευρίκ’ς κι άμον εμένα (δις)

./.
Για έλα έλα πούλι μ’

με τ’ εμέν έλα γιάβρι μ’

το νόστιμον το τέρεμας πούλι μ’

θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’. (δις)

./.
τ’ ομμάτες ασάν ουρανόν πουλί μ’
αστρέν πα κατηβάζνε (δις)
πόσα καρδόπα ν’ έκαψες ρίζα μ’
και πόσα αναστενάζ’ νε (δις)

Για έλα έλα…

Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σήν σειράν τιζεμένα (δις)
επάρ’ αρνόπο μ’ την στρατάν ρίζα μ’
ντο θα φερ’ τσε σ’ εμένα (δις)

Για έλα έλα ….

Σο Παρακάθ και Μουχαπέτ

Σο παρακάθ’ και μουχαπέτ’ καθάν βραδόν παρέας
η λύρα παιζ’ και φαγοπότ’ με κρομίδ’ και ελέας

Παρακάθâ μουχαπέτâ και ενα τσιζίν σα τέρτâ
παρακάθâ και σεβντάδες να λαρούνταν τα γεράδες

Σ’ενα γωνία παληκάρ’ κόρη τερεί ‘ς σ’ ομμάτâ
όνερα κ’ ένα σπιτικόν ντο θα εφτάει τα παλάτâ

Παρακάθâ μουχαπέτâ και ενα τσιζίν σα τέρτâ
παρακάθâ και σεβντάδες να λαρούνταν τα γεράδες

 

Σο παρακάθ ουλ έναν εν οι τούσμαν πα υεύνε
πινε ρακίν και αδέρφομεν και γιαν γιαν να χορεύ’νε

 

Παρακάθâ μουχαπέτâ και ενα τσιζίν σα τέρτâ
παρακάθâ και σεβντάδες να λαρούνταν τα γεράδες

Τη μανας η καρδια

Χρόνâ και χρόνâ
η μανα,
αναμέν’ το παιδίν ατς
ντο να ίνουμε,
αναμέν το παιδίν ατς
βαϊ ναϊλλοί εμέν.

Θελ’ να ελέπ κ’ υστερνά
να παραδείν την ψήν ατς
ντο να ίνουμε,
να παραδείν την ψήν ατς
βαϊ ναϊλλοί εμεν.

Λύεται αμόν χιονόνερο
τη μάνας η καρδία
ντο να ίνουμε
τη μάνας η καρδία
βαϊ ναϊλλοί εμέν.

Όντες χαίρεται η ξενιτεία
τ’ ατίνες τα παιδία
ντο να ίνουμε
τ’ ατίνες τα παιδία
βαϊ ναϊλλοί εμεν.

Λαμπρής καμπάναν
κωδονίζ’
σην ψή σ’ τα παραστάρâ
ντο να ίνουμε
σην ψή σ’ τα παραστεαρâ
βαϊ ναϊλλοί εμέν.

Όντες έρχουνταν έμορφα
ασ’ σον γιον’ ατς χαπέρâ
ντο να ίνουμε
ασ’ σον γιον’ ατς χαπέρâ
βαϊ ναϊλλοί εμεν.

Όντες εγεννέθεν ατε

όντες εγεννέθεν ατε
το ποτάμιν εστάθεν,
να τερεί την εμορφίαν
σον κόσμον ντο εφάνθεν.

όντες εγεννέθεν ατε
ο ήλον πα εντράπεν
ασ’ ατεν επέρε φως
ατος για να μην χάτε.

όντες εγεννέθεν ατε
τ’ άσκεμον εμαρέθεν
και εντάμαν με τ’ ατεν
η σεβντάν εγεννέθεν.

όντες εγεννέθεν ατε
αγίασεν η μάναν’ ατς
‘ς σον παράδεισον απες
χρυσόν η καμπάναν ατς.

Ελα αρνιμ’ ασα μακρα

Ελα αρνιμ’ ασα μακρά
Ελα λέγω’σε
Λάσκουμε σα ερημίας
Κι’ αραεύω σε

Ελα αρνί μ’ ασα μακρά
Να λελέβωσε
Κάθουμε σα ερημίας
Κι αναμένω σε

Τα στράτας’ πολλά μακρά
Εμένα ναϊλοί
Πολλά η αροθυμία σ’
Σην ψύ μ’ εν βαρύ

Αδά σον κόσμον Αγαπώ

Αδά ‘ς σον κόσμον αγαπώ

είναν θεόν και σένα

Αν θέλτς’  δεβά ‘ς σον ανοιχτήν

και ρώτα για τ’εμένα

./.

Εγώ για τ’εσέν και μόνον

σύρω τη σεβντάς τον πόνον

το κιφάλι μ’ ‘ς σο μαξιλάρ’

ο νουσι μ’ εν ‘ς σον δρόμον

./.

Κορ κρεμασόν εινάν σταυρόν

είναν θεόν προσκύνα

σεράντα ψύα εσύ μη καιείς

τέρεν και εγάπα είναν

./.

Εγώ για τ’εσέν και μόνον

σύρω τη σεβντάς τον πόνον

το κιφάλι μ’ ‘ς σο μαξιλάρ’

ο νουσι μ’ εν ‘ς σον δρόμον

./.

Και ‘ς σην εγκλησίαν οντές πας

κλος τέρεν τα τα θεία

και σον κόσμον εν και θάνατος

μη καίεις τα ξένα ψύα

./.

Εγώ για τ’εσέν και μόνον

σύρω τη σεβντάς τον πόνον

το κιφάλι μ’ ‘ς σο μαξιλάρ’

ο νουσι μ’ εν ‘ς σον δρόμον